Blog 2: Madeliefs (6) eerste wedstrijd

Een lichte spanning daalt neer over het ontbijt. Een kleine stuiterbal zit aan het hoofd van de tafel. Enige schroom en nervositeit is er ook te bespeuren. Maar ze heeft er zin in, zegt ze zelf. Madelief heeft vandaag haar eerste atletiekwedstrijd.

Even dacht ze nog dat ik naast haar zou lopen en staan tijdens het balwerpen, verspringen en sprinten, maar dat kan niet. Ouders, broers, zussen, opa’s en oma’s. Ze worden allen vakkundig door de wedstrijdleiding naar de tribune of balustrade verwezen. We zijn wel in de buurt, maar het is een hele grote stap voor Madelief. Om dit ‘alleen’ te doen.

Het is een zegen om te merken dat begeleiders en vooral Madeliefs trainster haar precies aanvoelen en haar helpen en aanwijzingen geven

Ik herinner me mijn eerste stappen in de sport en ik voel haar onzekerheid. Niet wetende wat je moet doen of wat er precies gaat komen. Het is dan een zegen om te merken dat begeleiders en vooral haar trainster Eri dat precies aanvoelen en haar helpen en haar aanwijzingen geven. Dat blijft toch een geruststellend gezicht.

Madelief start met balwerpen. Alle (kleine) meisjes zitten in een rij op de bank, te wachten op hun beurt. Op die bankjes wordt een beetje gekletst, gespeeld én gezwaaid naar papa en mama. Ieder krijgt drie beurten om de bal zo ver mogelijk te gooien en er zit heel wat variatie in. Voet- en hemelzoekers, maar ook vinnige en krachtige worpen. Madelief levert drie goede pogingen af en lijkt ook wat meer te ontspannen.

Tussen de onderdelen zit steeds een kleine pauze. Het is een regionale wedstrijd en er doen heel veel kinderen mee. Te veel om iedereen in één keer tegelijk te laten sporten. We drinken wat in de kantine, waarna het tijd is voor verspringen. We slaan het gade op de balustrade boven de zandbak.

Zonder schroom en met volle overtuiging landt ze na een kleine ‘vlucht’ in het zand

Het is een schattig gezicht. Kleine meisjes die uit alle macht ver proberen te springen of juist heel sierlijk (maar niet ver). Madeliefs eerste sprong is het verste. Zonder schroom en met volle overtuiging landt ze na een kleine ‘vlucht’ in het zand. Het is jammer genoeg haar oefensprong en Madelief stapt met haar voet voorbij de lijn. Ze wordt erop gecorrigeerd, wat ervoor zorgt dat ze bij haar drie ‘echte’ sprongen een beetje teveel op die lijn let en minder overtuigend springt.

Het hoort er natuurlijk allemaal bij en het is pas haar eerste wedstrijd, maar we zien dat ze het leuk vindt. Het laatste onderdeel is het klapstuk. De specialiteit van Madelief. Rennen. Sprinten. Heel hard. Bij het startblok mag ze worden bijgestaan door haar moeder en trainster Eri is er ook weer bij. Ze besluit om het startblok niet te gebruiken en staat in starthouding klaar op lijn.

Ze komt op stoom en laat ineens haar kracht en felheid zien.

Het startschot klinkt en Madelief zet haar eerste passen vooruit. Daarna komt ze op stoom en laat ze ineens haar kracht en felheid zien. Ze stuift over de baan en met een verbeten gezicht loopt ze de benen uit haar lijf. Wat een geweldig gezicht! Om een lief meisje zo te zien strijden. Het is ons, terwijl we nabeschouwen, wel duidelijk. Madelief houdt van rennen en doet dat het allerliefst. Hoewel ze pas net begonnen is met atletiek zien we al vooruitgang. Niet alleen in de sport zelf, maar vooral ook in durf en zelfvertrouwen. En dat is eigenlijk de èchte winst!

Ook op zoek naar een sport voor uw kind?

Klik hier

Foto & Tekst: Frank van Hilten

Frank schrijft in deze blogreeks op een leuke en herkenbare manier over de sportavonturen van Madelief (6). In deel 1 gaat ze voor het eerst sporten. Vandaag deel 2.

 

Delen