Lifesaving verenigt Theo en Ela Hutten nog sterker

Het jaar 2016 bracht vader en (bonds)coach Theo en dochter Ela Hutten mooie successen op internationaal gebied in lifesaving, de tak van sport die afgeleid is van het reddingswerk in het water. Familieleden binnen én buiten de sport, bijna dagelijks ook in trainings- en wedstrijdsituaties met elkaar verbonden. Een familieportret geschetst binnen een sport die voor velen nog een onbeschreven blad is.

Lifesaving. Wereldsport in Dordrecht, waar leden van de Dordtse Reddingsbrigade zich hebben toegelegd op de sportieve afgeleide van het reddingswerk in het water. Een onbekende sport, waarin tijdens grote internationale wedstrijden twintig onderdelen op het programma prijken waar onder andere zwemmen, kanovaren en hardlopen als disciplines in zijn verweven.

Maar praten over lifesaving is ook de strijd aangaan over vooroordelen en het wegnemen van onwetendheid over die tak van sport. ,,Soms ben ik het ook moe om me te verdedigen. Als iemand dan vraagt wat ik doe, dan zeg ik meestal: zwemmen. Je moet elke keer opnieuw uitleggen wat je doet, soms met filmpjes. Dat vind ik dan lastig en dat maakt het ook moeilijk om waardering te oogsten’’, geeft de Dordtse Ela Hutten (23), prominent lid van de nationale ploeg die eerder dit jaar goud en zilver op de estafettenummers tijdens het WK in eigen land won, aan.

Ik was na één training verkocht aan deze veelzijdige sport.’’

Lifestyle
De successen van de nationale ploeg tijdens die mondiale titelstrijd kwamen tot stand onder bondscoach Theo Hutten (65), trainer bij de Dordtse Reddingsbrigade maar ook de nationale keuzeheer sinds twee jaar die toevalligerwijs in de lifesaving is ‘gerold’. ,,Ik heb altijd heel veel gesport. Ik heb veel geroeid, daarna heb ik aan kanovaren en langlaufen gedaan. Sporten was voor mij een lifestyle. Door mijn drie kinderen is de zwemsport in mijn leven gekomen. We verhuisden naar Breda en zochten een club in de omgeving. Dat kon maar op één plek en dat was MNC Dordrecht. Toen heb ik een deel van mijn eigen sportleven ingeleverd om training te gaan geven. Nooit een dag spijt van gehad.’’

Dochter Ela switchte een jaar of zeven geleden naar lifesaving. ,,Wedstrijdzwemmen was tot dat moment mijn hoofdsport, maar ik vond alles leuk en heb bijvoorbeeld ook aan skeeleren en atletiek gedaan’’, vertelt ze. ,,Op mijn elfde kwam ik in de nationale selectie van het wedstrijdzwemmen. Het baantjeszwemmen werd op een gegeven moment saai. Toen ik vijftien jaar was, werd ik  door enkele vrouwen van de nationale lifesaving-ploeg gevraagd om mee te doe. Ik was na één training verkocht aan deze veelzijdige sport.’’

Baywatch
Die switch zorgde er ook voor dat vader Theo zich ging toeleggen op het trainen en coachen op een voor hem nog onontgonnen sportterrein. ,,Ik heb veel gelezen en beelden gezien over de sport. Ik ben een autodidact, leer heel snel iets nieuws aan en heb veel informatie gehaald uit filmpjes op internet. Mijn ervaring is dat je vooral aan het bad moet staan. Ik heb een Iphone groter gekocht om dingen op te nemen, beelden terug te zien. Ik probeer iets toe te voegen aan de sport, vanuit mijn sportieve achtergrond.’’

Lifesaving is een mondiale sport. Aan het jongste WK namen 42 landen deel met Australië en Nieuw-Zeeland als dominerende grootmachten maar Nederland als sterke deelnemer. ,,Wij zijn een teamsport, met individuele onderdelen en estafettes. Lifesavers zijn meerkampers. Het is absolute topsport’’, omschrijft Theo.

Ela, die geneeskunde studeert en als bijbaan in het Sophia Kinderziekenhuis werkt, hoort ook regelmatig dat haar tak van sport met de vroegere successerie Baywatch wordt vergeleken: ,,Ik heb Baywatch zelf nooit gezien. Door die serie wordt onze sport verheerlijkt, mooie mensen die sierlijk over het strand rennen in mooie outfits. Maar het is keiharde topsport, wij trainen ook in weer en wind. Ik sta zelf nooit aan het strand om mensen te redden.’’ Theo vult aan: ,,In Nederland zijn 250 reddingsbrigades, gericht op het redden van mensen. Het Baywatch-gevoel zal niemand in Nederland hebben.’’

,,De vader Theo is voor mij dezelfde persoon als de trainer Theo. We bespreken alles samen. Hij hoeft mij ook niet aan te sporen. Ik denk dat hij voor anderen strenger moet zijn dan voor mij.’’

Trainingsbeest
Vijftien à twintig trainingsuren per week maakt Ela Hutten. ,,Ik heb de A-status van NOC*NSF, maar zonder de financiële voordelen’’, schetst zij. ,,Ook die status is met ingang van maart 2017 afgeschaft door de focus van NOC*NSF op slechts enkele sport.

In die trainingsuren heeft zij altijd te maken met vader Theo, een soort Danny-Daley Blind-situatie bij het Nederlands elftal. ,,Dat is een situatie waarmee we prima kunnen omgaan’’, vindt Theo. ,,Wij kunnen veel dingen bespreekbaar maken samen. Dat is erg prettig.’’ Ela: ,,De vader Theo is voor mij dezelfde persoon als de trainer Theo. We bespreken alles samen. Hij hoeft mij ook niet aan te sporen. Ik denk dat hij voor anderen strenger moet zijn dan voor mij.’’ Theo: ,,We hebben nooit woorden gehad. Ik zie in Ela veel van mezelf terug. Zij is ook een trainingsbeest met veel discipline. Zij vindt het lekker om te trainen, beter worden, dingen onder controle krijgen. Met de Dordtse Reddingsbrigade trainen we in fantastische omstandigheden. We worden door onze brigade geweldig gefaciliteerd en dat is een groot goed.’’

Het jaar 2016 was mooi, 2017 lonkt. Met een mooi evenement in Dordrecht, een internationaal evenement op 4 en 5 maart. ,,Een evenement waar we naar uitkijken en ook een prachtig podium om onze sport uit te dragen’’, besluiten de Huttens.

 

 

Delen