Blog 3: Madelief (7) sport ongeorganiseerd verder

‘Ga je mee naar het sportveldje’, vraagt Madelief. ‘Tuurlijk!’ antwoord ik. Ze schiet haar kamer in. Voor ik het weet heeft ze zich omgekleed en staat ze in haar flitsende sportoutfit te trappelen. Dat “sportveldje” is het calisthenicspark op het Leerpark, waar we vlakbij wonen. Het is een beetje ons gezamenlijke sportmoment geworden: als het (dag)licht, het weer en Madeliefs bedtijd het toelaten, dan gaan we er heen. Nu het ’s avonds weer langer licht is, kunnen we onze lol op. We hangen als apen aan de stangen en klimmen als geiten over de toestellen. Madelief beleeft er altijd veel plezier aan en rekt steevast tijd wanneer ik zeg dat we naar huis gaan.

Wat doe je dan? Dwingen of toegeven?

Precies dat plezier is ze bij atletiek kwijt geraakt. De zin om te gaan trainen nam alsmaar af. Tot het bijna een strijd werd. Wat doe je dan? Dwingen of toegeven? Het zal menig ouder wellicht bekend in de oren klinken. Wij kozen voor een korte periode van lichte dwang onder het mom van “even doorzetten”. Madelief toonde uiteindelijk oprechte tegenzin en zo trokken we toch de conclusie. Zelfs met het argument – binnenkort mag je buiten op de baan – vingen we bot.

Nu die kogel door de kerk was, zochten we in eerste instantie driftig naar een andere sport. Tot we tot bezinning kwamen. We keken naar klimmen, freerunnen en meer van dat soort bijzondere sporten. Veel van deze sportaanbieders hanteren een minimumleeftijd van acht jaar en Madelief is zeven. Daar is het dus nog te vroeg voor. Over die bezinning. Waarom doen we dit eigenlijk? Waarom zou ze op een sport moeten?

Madelief zit op zwemmen en daar is ze voorlopig nog even zoet mee. Het zorgt bij ons voor een moment van openbaring. En een bijhorende conclusie die luidt: gewoon even niks. Geen moeten. Geen andere sport naast het zwemmen. Geen dwang en Madelief de ruimte geven in haar sportbehoefte en -keuze.

Door haar de ruimte te geven, sporten we samen, doen we iets wat we leuk vinden én inspireert ze mij om onze (sport)tijd waardevol in te vullen.

Heel frappant en grappig, want zonder dat ze het zelf door heeft, doet ze nu iets wat in opkomst is. Ongeorganiseerd sporten. Bovendien is het heel leuk én bijzonder om samen te sporten. En op deze manier verlegt ze ook nog eens haar grenzen, want ze durft steeds meer op dat sportveldje. Nu we dat vaker doen, denk ik er zelfs over om het zelf ook wat serieuzer aan te pakken. Ik vond mezelf ineens online terug op zoek naar elastieken voor calisthenics-oefeningen. Wat een mooie slotsom is dat! Door Madelief ruimte te geven, sporten we samen, doen we iets wat we leuk vinden én inspireert ze mij om onze (sport)tijd waardevol in te vullen.

Ook op zoek naar een sport voor uw kind?

Klik hier

Foto & Tekst: Frank van Hilten

Frank schrijft in deze blogreeks op een leuke en herkenbare manier over de sportavonturen van Madelief (6). In deel 1 gaat ze voor het eerst sporten, deel 2 gaat over haar eerste wedstrijd.

 

Delen