Blog 2: Ratten, rillingen en rugklachten

Op 1 september wordt voor de vierde maal de City Swim gehouden in Dordrecht. Deelnemers zwemmen zoveel mogelijk geld bij elkaar voor onderzoek naar kanker.  Eén van deze deelnemers is Dordtenaar Mark Benjamin (58), die dit jaar voor de vierde keer meedoet en al volop in voorbereiding is. In zijn blogreeks neemt hij ons de komende tijd mee in zijn beweegredenen en voorbereidingen voor het evenement.

Mijn eerste zwemervaringen heb ik opgedaan in zwembad De Breek in Landsmeer, een dorp net boven Amsterdam. In de jaren zestig had elk zichzelf respecterend dorp een eigen zwembad, later zijn er helaas heel wat opgeheven. Zwembad De Breek was onverwarmd en dat betekende rillend zwemmen, zeker bij zwemlessen waar je niet steeds in beweging bent. Mijn ouders voelden zich wel eens slavendrijvers om ons naar zwemles te sturen, hebben ze me later wel verteld. Maar ja, als je in de regio Waterland woont, waar de sloten breder zijn dan de weilandjes er tussen, dan moet je toch wel je diploma’s hebben.

Of het aan de temperatuur lag weet ik niet, maar in de zomer dat ik acht jaar was, had ik nog geen diploma. Wel mocht ik dat jaar voor het eerst in het diepe zwemmen. Mocht? Moest! Want dat was geen pretje in Landsmeer. Het zwembad De Breek was genoemd naar een veenplas, een oude breek (dijkdoorbraak). Het water was zeer donker, je voelde wel eens waterplanten langs je benen en volgens alle grote kinderen zwommen er ook ratten. Ik weet niet of er ooit iemand een rat heeft gezien in de buurt van de Breek, maar het verhaal was voldoende om alle kinderen te laten beven van angst. Wat weer niet bevorderlijk was voor de zwemvaardigheid. Het woord waterratten is bij mij sindsdien altijd wat besmet.

Ik weet niet of er ooit iemand een rat heeft gezien in de buurt van de Breek, maar het verhaal was voldoende om alle kinderen te laten beven van angst.

Gelukkig verhuisden we een half jaar later naar Krommenie. Een plaats met een prachtig zwembad, de Crommenije, dat ook nog eens werd verwarmd! Dat jaar haalde ik in een paar weken tijd mijn A- en B-diploma. Het zwembad lag ook nog eens vlak bij mijn basisschool, dus schoolzwemmen was een makkie: we mochten na het zwemmen terug rennen naar school, waarmee we dus eigenlijk al tweederde van de triatlon trainden, al kende niemand toen nog dat begrip. Naast het schoolzwemmen gingen we ook vaak met het hele gezin. Dat kreeg nog een flinke stimulans vanwege de rugklachten van mijn ouders. Die kregen beide een hernia-operatie, en zwemmen was volgens de chirurg de beste therapie. Zwembad de Crommenije werd in de jaren ’70 uitgebreid met een 50-meter bad, dat was helemaal geweldig. En de springkuil met een lage en een hoge duikplank was ook een attractie.

In latere woonplaatsen hadden de zwembaden niet zo’n goede klant aan mij. Ik liep liever hard of zat op de racefiets.

In latere woonplaatsen hadden de zwembaden niet zo’n goede klant aan mij. Ik liep liever hard of zat op de racefiets. Zwemmen, ach dat deed ik op vakantie, in zee of ander open water. In mijn tijd als groepsleider van moeilijk opvoedbare kinderen kwam het er weer wat vaker van zwembaden te bezoeken. Die kregen ook steeds meer voorzieningen: het eerste golfslagbad, de waterglijbaan, de wildwaterbaan. Bij die laatste heb ik één les geleerd: ga daar nooit als volwassene doorheen met een kind dat nog niet zo goed kan zwemmen. Het is geen pretje om net als je zelf naar adem wilt happen te worden weggetrokken door een kind dat zich aan je vastklampt. Die bordjes staan er niet voor niets.

Pas sinds ik in Dordrecht woon (1993) heb ik het zwemmen weer opgepakt. Dat heeft veel te maken met het Wantijbad, het mooiste buitenbad van Nederland (dit is een volkomen objectieve beoordeling). Vooral sinds ik daar de enthousiaste dames van de ochtendploeg heb geïnterviewd en ze mij uitdaagden om voortaan ook ’s morgens baantjes te trekken, ben ik verkocht. Met een abonnement in de voorverkoop is het één van de goedkoopste vormen van sport die ik kan bedenken. Tijdens het zwemmen hoor je de vogels fluiten en je komt er half Dordt tegen. Alleen op een punt ben ik terug bij af: het water is onverwarmd! Maar als je oefent voor de Cityswim, dan warm je jezelf wel op. Is het niet door de inspanning, dan wel vanwege het goede doel.

Alleen op een punt ben ik terug bij af: het water is onverwarmd! Maar als je oefent voor de Cityswim, dan warm je jezelf wel op. Is het niet door de inspanning, dan wel vanwege het goede doel.

 

Wil je Mark steunen? Bekijk zijn sponsorpagina voor de mogelijkheden:  https://dordrecht.swimtofightcancer.nl/markbenjamin

 

Andere blogs

Lees ook Mark zijn eerdere blogs:

Meer weten over CitySwim?

Bekijk de eventpagina op DordtSport.nl
Delen